कल्पना ..

अदृष्य अशां मनांतील, निराळीच योजना .. कल्पना ..

वैचारिक विषयांची, सुन्दर संकल्पना .. कल्पना ..

उत्कट आतुरतेची, वेगळीच भावना .. कल्पना ..

नव आशा, नविन दिशा, देणारी चालना .. कल्पना ..

आप्तांच्या हृदयांना, उद्युक्त करी स्पंदना .. कल्पना ..

कृतीने टिकवून धरी, अनंत अशा नात्यांना .. कल्पना ..

पंखां खाली घेऊन, घडवी नव जीवना .. कल्पना ..

मंथनास, चिंतनास, प्रवृत्त करी जी जनां .. कल्पना ..

आकृतीला कृती देण्या, स्फूर्ती देई मन्मनां .. कल्पना ..

विजय साठे ..
०७ / ०६ / २०१५ 

आनंदाच्या झाडांना ..

आनंदाच्या झाडांना, केवढी तरी पानं ..
सळसळ त्यांची, सुरुच असते, किती आनंदानं ..

वारा आला, पाऊस आला, कांही बिघडत नाही ..
थंडीचं, उन्हाळ्याचं, कांही कांही चालत नाही ..
संभाळून राहती स्वतःला, किती समजुतीनं ..
सळसळ त्यांची, सुरुच असते, किती आनंदानं ..

पक्षांना खेळू देती, अलगद फांद्यांवरी  ..
घरटी, पिलं, ती ही राहती, अंगा खांद्यांवरी ..
वाटप चाले आनंदाचा, अव्याहत जोमाने ..
सळसळ त्यांची, सुरुच असते, किती आनंदानं ..

कोण म्हणतो त्यांना, जराही दुःख नाही ..
वर वर पाहुन कुणाला, कळतं का हो कांही ..
मनांमधे त्यांच्या झाकुन, पहा कुणी प्रेमानं ..
तरीही, सळसळ सुरुच असते, किती आनंदानं ..

आनंदाच्या झाडांना, केवढी तरी पानं ..
सळसळ त्यांची, सुरुच असते किती आनंदानं ..

विजय साठे ..
०५ / ०६ / २०१५ 







  

इथे तिथे जाऊ कुठे ..

इथे, तिथे, जाऊ कुठे, कळत मला नाही ..
गोंधळून, भरकटून, चोहिकडे पाही ..

असा, कसा, आलो अशा, नवीन ठिकाणी ..
नाही कुणी माझे, तरी, आहे हवा पाणी ..
हात हृदयाशी धरून, घाबरून राही ..
इथे, तिथे, जाऊ कुठे, कळत मला नाही ..

कां मी असा, आलो इथे, विचार ना केला ..
तोल माझा, असा कसा, क्षणार्धांत गेला ..
सैर भैर, झालो पुरा, सुचे ना जराही ..
इथे, तिथे, जाऊ कुठे, कळत मला नाही ..

कुणी माझे नाही, तसं नाही, माझे कांही ..
एकटा मी, खुळ्यावाणी, शोध घेत राही ..
रागावलो, माझ्यावरी, होई लाही लाही ..
इथे, तिथे, जाऊ कुठे, कळत मला नाही ..

किवाड़ परतीचे, कधीच बंद झाले ..
एकट्याने, जगणे हे, आता नशीबी आले ..
उरलेल्या आयुष्याची, आता नाही ग्वाही ..
इथे, तिथे, जाऊ कुठे, कळत मला नाही ..

इथे, तिथे, जाऊ कुठे, शक्य आता नाही ..
गोंधळून, भरकटून, खंत या जीवा ही ..

विजय साठे ..
०५ / ०६  / २०१५ 

अगदी सहजा सहजी जडले, नाते आकाशाशी .. 

अगदी, सहजा सहजी जडले, नाते आकाशाशी ..
कल्पना ही ना, केली याची, मी माझ्या मनाशी ..

किनाऱ्यावरी, बसले होते, एका शांत पहाटे ..
एकटेपणा, एक सारखा, विचारांतुनी दाटे ..
वैचारिक मंथन चाले, मी हुज्जत घाली स्वतःशी ..
कल्पना ही ना, केली याची, मी माझ्या मनाशी ..

निसर्गासवे, जोडू जवळीक, असे ही होई चिंतन ..
वृक्ष असावे, वल्ली असाव्या, आणि असावे त्रिभुवन ..
नक्की कुणाला, माझे समजू, समजुन काय कशाशी ..
कल्पना ही ना, केली याची, मी माझ्या मनाशी ..

नभांगणातील, चन्द्र तारका, मोहुन मजला गेल्या ..
निर्णय झाला त्या, आज पासुनी, केवळ माझ्या झाल्या ..
अतूट नाते, जपतील निश्चित, केवळ त्या माझ्याशी ..
कल्पना ही ना, केली याची, मी माझ्या मनाशी ..

अगदी, सहजा सहजी जडले, नाते आकाशाशी ..
कल्पना ही ना, केली याची, मी माझ्या मनाशी ..

विजय साठे ..
०२ / ०६ / २०१५ 

ढोलकीची थाप आली कानावर ..

ढोलकीची थाप, आली कानावर ..
जीव आता, नाही माझा, थार्यावर ..

मैत्रीतल्या घोटांची, ओठांशी भेट ..
पायांची आप सात, झाली स्टेलमेट ..
जावे आता, वाटे मला, फडा वर ..
जीव आता, नाही माझा, थार्यावर ..

ठेक्याच्या बाजूला, सहज वळती पाय .. 

काळोखी वाट, आता करू तरी काय ..

भिस्त माझी, आता सारी देवा वर ..

जीव आता, नाही माझा, थार्यावर ..

उजवी कड़े, डावी कडे, कसा मी वळे ..
सहज होई, सारे तरी, मला ना कळे ..
यायला हवं, आता मला, भानावर ..
ढोलकीची थाप, आली कानावर ..

कसे काय, माहित ना, जागी मी आलो ..
रंग मंदिरात, कुठुन, कधी शिरलो ..
कुणी तरी, हाणली माझ्या, गालावर ..
जीव आता, नाही माझा, थार्यावर ..

काजवे तेंव्हा, डोळ्यांसमोर, किती चमकले ..
घाबरून, दचकुन मी, डोळे उघडले ..
होतो तेंव्हा, घरांत मी, पलंगावर ..
बायको माझी, तापली होती, भयंकर ..

वाट लागली पुरती, मला कांही सुचेना ..
कसली ढोलकी, कुठला ताल, कांही कळेना ..
आलो पुरता, मी आता, शुद्धीवर ..
माझ्या घरी, माझ्याच मी, पलंगावर ..

विजय साठे ..
०१ / ०६ / २०१५   


   

जाई जुई वेलीवरी

जाई जुई वेलीवरी, हसती खेळती ..
अंग रंग एक, तरी ही, भिन्न प्रकृती ..

मागून पुढे पानांच्या, लपा छपी चाले ..
वाऱ्याच्या तालावर, वेल जशी हाले ..
दोघांनी जपलेली, जिवलग नाती ..
अंग रंग एक, तरी ही, भिन्न प्रकृती ..

बालपणा पासूनच्या, दोघी मैत्रिणी ..

परस्परां सांभाळुन, असती रागिणी .. 

हाव भाव नाजुकता, सहज दाविती ..

अंग रंग एक, तरी ही, भिन्न प्रकृती ..

रंग जरी एक असे, गंध मात्र वेगळे ..

कसे घड़े, कुणा ही ते, कारण ही, ना कळे ..

परमेश्वर कृतीची ही, अनुपम प्रचिती ..

अंग रंग एक, तरी ही, भिन्न प्रकृती ..

जाई जुईच्या माला, कांही माळती ..

ईश्वर चरणी कांही, अर्पण होती .. 

दोघीही सांभाळती, त्यांची महती ..

अंग रंग एक, तरी ही, भिन्न प्रकृती ..

जाई जुई वेलीवरी, हसती खेळती ..
अंग रंग एक, तरी ही, भिन्न प्रकृती ..

विजय साठे ..
०१ / ०६ / २०१५ 

  

   

   

दूर दूर लांब वरी ..

दूर दूर, लांब वरी, दिसे एक छान परी,
हात हलवुनी, मला खुणावते ..
कुठे असशी हरवला, ओळखले कां मला,
एक सारखी, अशी विचारते ..

जरा ही ना आठवे, कोण असे ती बरे,
विचारांत मी स्वतःच गुंतलो ..
तरी ही कांही न स्मरे, ओळखे ती, हे ही खरे,
कांहुरांत अशा मीच वेढलो ..
तिथुनच ती, हसुन मला, दूर करी चिंतेला,
कांहीसे असेच ती सांगते ..
कुठे असशी हरवला, ओळखले कां मला,
एक सारखी, अशी विचारते ..

विनवतो मनांस मी, सांग शोध घेऊनी,
कोण असे, ती अशी रे, नाजुका ..
भूतकाळी जाऊनी, सारे पड़ताळुनी ..
पांही जरा, कोण असे, ती कालिका ..
ती मात्र तशीच तिथे, माझी गंमत बघते,
नविन हाव भाव, करित राहते ..
कुठे असशी हरवला, ओळखले कां मला,
एक सारखी, अशी विचारते ..

कांही करून समजेना, कोडे हे उमजे ना,
उत्तर कैसे याचे शोधावे ..
ती नक्की हितचिंतक, प्रश्न तरी हा जाचक,
काय आता मी तरी करावे ..
परीला आता कळले, तिला मी न ओळखले,
म्हणे, येऊन तुला समजविते ..
कुठे असशी हरवला ओळखले कां मला,
एक सारखी, अशी विचारते ..

परी आली मज जवळी, आणि म्हणे दे टाळी,
क्षणार्धांत, तुजला मी हरवले ..
कल्पना तुझ्या मनीची, अलौकिक प्रेमाची,
त्यांतच मी, अरे तुला गुंफले ..
कां असा तु गोंधळला, सांग ना आता तु मला,
शांत हो, तुला आता मी सावरते ..
कुठे पुन्हा हरवु नको, स्वतःला तु विसरु नको,
तुला आता, हेच मी रे, शिकविते ..

दूर वरली छान परी, येऊन माझ्या दारी,
हात हलवुनी, मला सुनावते ..
कुठे पुन्हा हरवु नको, स्वतःला तु विसरु नको,
मनां पासुनी, ती हे शिकविते ..  

विजय साठे ..
१८ / ०५ / २०१५ 

सहजीवन तुझ्या सवे ..

सहजीवन तुझ्या सवे, सहज किती झाले ..
मार्ग क्रमण किती केले, जराही ना कळले ..

सुख दुःखा चे किती क्षण, जोडीने अनुभवले ..
कांही असती आवडले, कांहीनी दुखवले ..
अनुभव सारे जवळी, तू अन मी ठेवले ..
सहजीवन तुझ्या सवे, सहज किती झाले ..

अवघड कांही प्रसंग, जीवनांत आपल्या ..
पुढती आलो आपण, सारून चुका त्यांतल्या ..
पाठीशी तू म्हणुनी, दुःखाचे क्षण सरले ..
सहजीवन तुझ्या सवे, सहज किती झाले ..

किती पाने गळतांना प्रवासांत पाहिली ..
आठव त्यांची केवळ मनां मधे राहिली ..
अंतरंगी विलीन जरी होते ते आपले ..
सहजीवन तुझ्या सवे सहज किती झाले ..

कलिका वेली वरल्या, फुले त्यांची झाली ..
चैतन्या घेऊनिया, नविन पिढी आली ..
जीवन व्याख्या आता, कशी अशी बदले ..
सहजीवन तुझ्या सवे, सहज किती झाले ..

सांभाळुन या पुढती, तुला मला जगणे ..
उर्वरीत जीवनांत, पुढती आता जाणे ..
रमत गमत क्षण जगुया, भगवंते जे दिधले ..
सहजीवन तुझ्या सवे, सहज किती झाले ..

सहजीवन तुझ्या सवे, सहज किती झाले ..
मार्ग क्रमण किती केले, जराही ना कळले ..

विजय साठे 
१६ / ०५ / २०१५ 

   

वेली वरच्या नाजुक कलिका ..

वेली वरच्या, नाजुक कलिका, कधी अलगद त्या फुलल्या ..
नाही समजले, हळु हळू त्या, केंव्हां, कधी उमलल्या ..

वेलच होती, पाहिली मी ती, आनंदे डुलतांना ..
वृक्षाला ती, बिलगुन राही, सवे साथ जगतांना ..
कान्हा मात्रा, आयुष्याच्या, तिने नक्की तिथ शिकल्या ..
वेली वरच्या, नाजुक कलिका, कधी अलगद त्या फुलल्या ..

वेल नाजुका, हलके हलके, तारुण्या प्रती आली ..
एक वेगळी, सौंदर्याची, लाली तिजवर सजली ..
प्रतिमा प्रेमाच्या, चेहर्यावर, दिसती तिच्या त्या रुजल्या ..
वेली वरच्या, नाजुक कलिका, कधी अलगद त्या फुलल्या ..

ऋतु बदलले, सर्वांगावर, चैत्र पालवी सजली ..
मातृत्वाची, घेत प्रचिती, वेल पहा कशी नटली ..
अनंत कोमल, कलिका दिसती, जागो जागी रुजल्या ..
वेली वरच्या, नाजुक कलिका, कधी अलगद त्या फुलल्या ..

वेली वरच्या, नाजुक कलिका, कधी अलगद त्या फुलल्या ..
नाही समजले, हळु हळू त्या, केंव्हां, कधी उमलल्या ..

विजय साठे ..

१४ / ०५ / २०१५ 

     

प्रकाशांच गाणं .. 

प्रकाशांच गाणं, कुणी तरी गांव ..
मनांच म्हणणं, कुणी तरी ऐकांव ..

छेडलेली सतार, बरंच कांही सांगते ..
जवळच्या गुणांना, तळमळीने देते ..
शोधा आता तुम्ही, तुम्हां काय हंव ..
प्रकाशांच गाणं, कुणी तरी गांव ..

सिद्धता ही किती, अशी छान मुरलेली ..
जीवन जगतांना, हळु हळू घडलेली ..
कुणी तरी मला, त्या वाटेंन न्यांव ..
प्रकाशांच गाणं, कुणी तरी गांव ..

वय तसं कांही नसतं, शिक्षण हे देतांना ..
ज्याला जसं हवं, घ्यावं, येतानां जातांना ..
शिकुन मात्र  आयुष्यांच, सोनं नक्की व्हांव ..
प्रकाशांच गाणं, कुणी तरी गांव ..

विजय साठे ..
०१ / ०५ / २०१५          

अस्तनीस सारुनी ..

अस्तनीस सारुनी, खड्ग हाती घेऊनी, निग्रही योद्धा पहा निघाला ..
बाणा भासे कणखर, निश्चयी ही दिसे नजर, ध्येयपूर्ती साठी सिद्ध जाहला ..

स्फूर्ती घे कशांतुनी, काय असे खोल मनी, माहित ना ज़रा ही कुणाला ..
संकल्पित खचित असे, उरीचे नव स्वप्न दिसे, दॄढतेने वाटतसे भारला ..

बुद्धी हेच प्रमुख शस्त्र, वैचारिक साथ अस्त्र, पाजळीत, शोध घेत चालला ..
तेज सूर्य तळपला, अंधःकार लोपला, तडफदार किती तो सरसावला ..

सिद्ध साध्य सिद्धता, कांही नसे कमतरता, प्रमेयास सोडवित चालला ..
जन सामान्यांतला, चंद्र चांदण्यांतला, वलयांकित होऊनी प्रकाशला ..

अस्तनीस सारुनी, खड्ग हाती घेऊनी, निग्रही योद्धा पहा निघाला ..
बाणा भासे कणखर, निश्चयी ही दिसे नजर, ध्येयपूर्ती साठी सिद्ध जाहला ..

विजय साठे ..
०९ / ०५ / २०१५ 

ती वेळ ..

ती वेळ अशी कां यावी, मनांला चटका लाउन जावी ..
कवंच कुण्डले निसटावी, माझी कठीण अवस्था व्हावी ..

कुणाला जाणीव ही ना कांही, मनाची घालमेल किती होई ..
कुणी तरी घातला घाला, त्याची कोण करील भरपाई ..

स्त्रोत तो, अखंड आठवणींचा, जाणवे, प्रवास आयुष्याचा ..
विलक्षण, अनुभव बालपणीचा, सुन्दर, प्रवास संस्कारांचा ..

सरले सारे ते जीवन, झाले एकाकी रे मन ..
पिता माता उरले नाही, कोण आता देई शिकवण ..

तरीही आवश्यक जगणे, आणि तसेच पुढती जाणे ..
याचे कारण नविन पिढीला,आहे संस्कारांचे देणे ..

हेच, समजावून मनांला, की तू, विसर त्या प्रसंगाला ..
पण, दुसरे मन मज सांगे, कसे विसरु माय पित्याला ..

बाजारी सारे मिळते, केवळ सोडून आईबापाला ..
श्रद्धांजली त्यांना वाहुन, तू आता शमवी मनांला ..

सुख सुखदुःखाच्या वेळेला, आठवा मायबापाला ..
आशिष घेऊन त्यांचे, वारसा जपा जो दिधला ..

विजय साठे ..
२७ / ०२ / २०१५ 

  

सप्तरंगी रंगुनी ..

सप्तरंगी रंगुनी, कल्पनांत हरवुनी,
स्वप्नांना सजवुनी, निघालो ..
नव्हते कधीही ध्यानी, किंवा कधी तसे मनी
कैफात आगळ्या मी, न्हालो ..

रंगात दंग मी, कारण स्वच्छंदी मी ..
वेगळाच अनुभवतो, हा नव आनंद मी ..
स्वतःशीच बोलुनी, हळु हळू चालुनी ..
माहीत ना मी कसा, तरंगलों ..
सप्तरंगी रंगुनी, कल्पनांत हरवुनी,
स्वप्नांना सजवुनी, निघालो ..

अनुभूती ही अशी, खचितच आहे खाशी ..
नवलाईच्या राशी, जाणिव ही ना जराशी ..
ठेवा हा उघडुनी, ख़ास कांही निवडुनी, विसावलो ..
सप्तरंगी रंगुनी, कल्पनांत हरवुनी,
स्वप्नांना सजवुनी, निघालो ..

कल्पनांच जरी असती, अप्रतीम तरी ठरती ..
ना कळता किती देती, सौख्याची त्या प्रचिती ..
वेचुनी त्यां साठवुनी, मनांमधे गाठवुनी ..
संगतीत त्यांच्या मी, रंगलो ..
सप्तरंगी रंगुनी, कल्पनांत हरवुनी,
स्वप्नांना सजवुनी, निघालो ..

विजय साठे 
२२ / ०२ / २०१५ 



  

साष्टांग आदरांजली ..

आप्पा नावांच वादळ, आप्पा नावांचा झंझावात, क्षणार्धात् शांत ..
एक प्रभावी पितृत्त्व  उत्तुंग नेतृत्त्व, अचानक निवांत ..

एक स्वयंभू व्यक्तित्त्व, परखड तत्त्व, एक स्वत्त्व ..
जाज्वल्य देशभक्त, एक सम्राट अनभिषिक्त ..

अनोखा विचारवंत, दूरदर्शी आणि धूर्त ..
जनांतील जन, तरीही, स्नेहांकित मानांकित ..

कणखर, तरीही नाजुक, कठोर, तरीही भावुक ..
उच्च अशा कीर्तीचा, आयोजक संयोजक ..

कुठे तुम्ही या पुढती, असाल ते कळवा ..
आमची ही पाउले, त्या वाटे वळवा ..

हळु हळू आम्ही ही मार्गस्थ तसे होऊ ..
आप्पा तुम्ही बोलवा आम्ही नक्की येऊ ..

पाठीवरील मायेला, आप्पा आम्ही मुकलो ..
क्षमा करा आम्हांला, जर कांही चुकलो ..

विजय साठे ..
१६ / ०२ / २०१५   

दूर दूर कुठे तरी ..

दूर दूर कुठे तरी, एका अद्न्यात स्थळी ..
हांक मारी कुणी तरी,मंतरल्या वेळी ..

भास असे का वास्तव, कळेल का ते लवकर ..
ना कळता पावले ही, चालती कशी भरभर ..
वाटते ठिकाण आता, आले अगदी जवळी ..
हांक मारी कुणी तरी, मंतरल्या वेळी ..

उत्सुकता किती वाढे, पुढे पुढे जाताना ..
आजु बाजू नजर फिरे, शोध तोच घेताना ..
कल्पनाच ही सगळी, वाटे हे नियती जुळवी ..
हांक मारी कुणी तरी, मंतरल्या वेळी ..

हांक असे प्रेमाची, अतिशय आपुलकीची ..
जाणवे ती जवळची, असावी ती स्नेहाची ..
आकर्षण इतके की, सहज ते मना जाळी ..
हांक मारी कुणी तरी, मंतरल्या वेळी ..

दूर दूर कुठे तरी, एका अद्न्यात स्थळी ..
हांक मारी कुणी तरी, मंतरल्या वेळी ..

विजय साठे ..
२६ / ०१ / २०१५ 

पहाटेच्या दवा मधे .. 

पहाटेच्या दवांमधे, कांहींच नाही कळले ..
आपोआप अंग माझे, चिंब चिंब भिजले ..

थंडगार वारा तो, हलवुन मज गेला ..
ये रे जरा खेळू या, कानाशी गुंजला ..
कल्पनेत त्या तशीच, डोळे मी मिटले ..
आपोआप अंग माझे, चिंब चिंब भिजले ..

ओळखीचा,नेहमीचा, स्पर्श मला भासला ..
तरीही तो, त्या वेळी, खूप छान वाटला ..
आनंदी त्या क्षणांत, देहभान हरपले ..
आपोआप अंग माझे, चिंब चिंब भिजले ..

ओथंबले मी ओतःप्रोत, त्या प्रातःकाली ..
तहान भूक, माझी कुठे, कोण जाणे विरली ..
हुंदडून, बागडून, खळखळुन मी हसले ..
आपोआप अंग माझे, चिंब चिंब भिजले ..

पहाटेच्या दवांमधे, कांहींच नाही कळले ..
आपोआप अंग माझे, चिंब चिंब भिजले ..

विजय साठे ..
२८ / १२ / २०१४   

मीच माझी सावली ..  

मीच माझी सावली अन, त्याच सावलीत मी ..
तरीही कधी बावरतो अन, कधी शांत शांत मी ..

सावली मला ती सांगे, जोडीदार तुझी असे मी ..
आजु बाजू दिवसा तुझिया, रातीला तुझ्यात मी ..
मनांतुनी कधीही आठव, असे आस पास मी ..
तरीही कधी बावरतो अन, कधी शांत शांत मी ..

नाते रे काय हे तुझे, माझ्याशी जडलेले ..
असे कधी स्वप्नही कोणा, नसेल रे पडलेले ..
सैर भैर तू जरी असशी, स्थिर मी निवांत मी ..
तरीही कधी बावरतो अन, कधी शांत शांत मी ..

समजुत ती किती घालते, कायम येता जातांना ..
बोल मला पढवित असते, साथ सवे मी असतांना ..
ना आता मी बावरतो, शांत मी कृतार्थ मी ..

मीच माझी सावली अन, त्याच सावलीत मी ..
ना आता मी बावरतो, शांत मी कृतार्थ मी ..

विजय साठे ..
१० / १२ / २०१४ 

अदॄश्य अशी शक्ती ..

अदॄश्य अशी शक्ती मला, सारखे खुणावते .. 

होईल उकल प्रश्नांची, असे मला सुचविते ..

धैर्याने घे बाळा, खचु नको मनांतुनी ..

धुके हळू हळु सरेल, प्रश्नांना घेऊनी ..

बाळकडू दृढतेचे, सारखे ती पाजते ..  

होईल उकल प्रश्नांची, असे मला सुचविते ..

विचलित ना चित्त करी, नेटाने जाई पुढती ..

अविचल जर मन असेल, उत्तरांची निश्चिंती ..

निग्रह माझ्या मनीचा, कायम ती वाढवते ..

होईल उकल प्रश्नांची, असे मला सुचविते ..

खंबीरपणा हाच खरा, पुरुषार्थाचा बाणा ..

सार्थ जीवनाचा हा, कानमंत्र तुम्ही जाणा .. 

क्षणोक्षणी घोषवाक्य, हेच सदा ऐकवते ..

होईल उकल प्रश्नांची असे मला सुचविते ..

अदॄश्य अशी शक्ती मला, सारखे खुणावते ..
होईल उकल प्रश्नांची, असे मला सुचविते ..

विजय साठे ..
०५ / १ २ / २०१५ 

  

बघा कसा, पुढे पुढे मी चाललो .. 

एका दिवसांत, वर्षाने मी वाढलो ..
बघा कसा, पुढे पुढे मी चाललो ..

पुढे मागे, किती तरी चालती ..
सारे ते, माझे असती सारथी ..
त्या डोलीमधे, मी असे विसावलो ..
बघा कसा, पुढे पुढे मी चाललो ..

माय बाप, पुढे असती, दिसती ते ..
त्याच वाटेवरी, माझे मन सुखावते ..
आनंद वनी, अश्या क्षणी मी नाहलो ..
बघा कसा, पुढे पुढे मी चाललो ..

किती दीस,असा पुढती जाऊ मी ..
काय नविन, या पुढती पाहु मी ..
देवा जवळ  जाण्या, आतुर मी जाहलो ..
बघा कसा, पुढे पुढे मी चाललो ..

विजय साठे ..

०३/१२ /२०१४ 

नव आशा नविन दिशा .. 

नव आशा, नविन दिशा, नविन काहीं घडले ..
निळाईला घेउनिया, आभाळ अवतरले ..

जणू कांही बाबा पहा, स्वतः इथ प्रकटले ..
वेगळेच काहीं जणू, मनाला या भासले ..
जे कांही घडले ते, अप्रतीम अनुभवले ..
निळाईला घेउनिया, आभाळ अवतरले ..

किती असा विश्वास, किती त्या अपेक्षा ..
म्हणुनी विश्वासाने, दिली त्यांनी दीक्षा ..
अपेक्षा ना कोणती, तरीही सारे ठरले ..
निळाईला घेउनिया आभाळ अवतरले ..

अम्बराच्या खाली कसे, शांत निजती शोषित ..
त्यांना नसे माहीत की, काय ऎसे प्रेषित ..
त्यांच्या मनी एकच की, बाबा ते विसावले ..
निळाईला घेउनिया आभाळ अवतरले ..

नव आशा नविन दिशा, नविन काहीं घडले ..
निळाईला घेउनिया आभाळ अवतरले ..

विजय साठे ..
२०/०१/२०१५